Elk verhaal is anoniem en met toestemming van de klant geplaatst. Ik deel dit om de lading/het taboe/de drempel die hierop ligt, te verkleinen: om aan jezelf te werken, op ontastbare dingen en dingen die je niet met je verstand kunt bevatten. En om het begrip hiervan te vergroten. Omdat het krachtig voelt als je je kwetsbaar opstelt en jezelf heelt. Dus ook om je te inspireren tot meer bewustwording en heling. Iedereen heeft immers een beerput. Het schoonmaken ervan levert je meer ruimte op om vrijuit en gelukkig(er) te leven.

Masker
Ze droeg nog een masker. Een verzonnen masker. Dit masker bestond uit mist. Een mist tussen haar en de buitenwereld. Zo konden anderen haar niet goed zien.

Zelfs naar zichzelf had ze ooit een mist opgetrokken, zodat ze de pijn die ze diep in zichzelf droeg, niet hoefde te zien. Tot haar dertigste was zij zich niet bewust hiervan (nu 47). In haar omgeving begonnen mensen belemmerende patronen te onderzoeken en zij voelde een groot verlangen om ook zichzelf beter te ervaren.

En zo begon zij haar binnenwereld te verkennen. Jaren verstreken. De mist naar buiten bleef, wel onbewust. Deze mist voelde veilig, want achter deze mist kon zij veilig naar binnen keren en haar eigen waarheid onderzoeken. Zonder dat anderen het zagen. Want als anderen het eerst zouden zien, schrok ze. Ze wist dan niet of het waar was voor haar. Of ze wel kon houden van hetgeen ze nog mocht ontdekken in zichzelf. Bang voor het oordeel van anderen op iets wat ze zelf nog niet gezien had. Bang voor haar eigen schaduw. Ze wilde eerst veiligheid binnen zichzelf. Het masker heeft jaren zijn dienst bewezen.
Ze leerde zichzelf zien en de sluiers naar binnen verdwenen. De mist naar buiten werd ongemerkt dunner.

Naast het verlangen om onzichtbaar te zijn, voelde zij een verlangen om hier te doen wat ze leuk vindt en waar ze goed in is. Haar talenten en passie te leven. Best onhandig met die mist; hoe veel deze mist ook bracht, talenten en passie bleven ook mistig voor anderen. Men kon deze kwaliteiten niet duidelijk zien. En zelf zag zij de wereld ook niet duidelijk door de mist. Ze besloot zichzelf meer te laten zien, de mist op te trekken. De wereld zag haar beter en zij zag de wereld ook beter. Haar dromen kregen vastere vorm. Best eng. Ze riep regelmatig andere bekende patronen in het leven, als haar dromerigheid, eten, uitstelgedrag, facebook en andere afleidingsmanoeuvres, zelfs onder het mom van ontwikkeling en heling.
Allemaal mistflarden. Want ja. Er kwam in haar ogen ook opeens van alles op haar af. Waar ze geen controle over heeft. Bang om te ontvangen, overweldigd te worden .
De mist leek ook alle prikkels van buiten weg te houden. Het gaf de illusie van veiligheid. Kon altijd nog even opgeroepen worden. Met de mist leek het alsof zij niet werd overweldigd en hoefde zij ook geen gezichtsverlies te lijden, mochten haar plannen niet lukken. Dus dat project stelde ze nog even uit, komt wel. De beoogde omzet was een richtlijn. Ze wilde wel volle workshops en ze wilde geen volle workshops. Bang dat het te groot was voor haar of dat ze door de mand zou vallen en iedereen zou zien dat ze nog niet goed genoeg was. Of dat het niet zou lukken om de workshop vol te krijgen. Dat soort dingen.

Ze was zich intussen jaren bewust van wat ze deed. Ze had zichzelf zo gemist. Ze (be)miste haar doel. Ze had inmiddels een solide basis. Maar in de mist ga je niet hard rijden.
Dit is een deel van haar weg geweest en al haar ervaringen hebben haar gevormd tot de vrouw wie ze nu is.

Gisteren tijdens een sessie werd het zo zichtbaar dat zij er niet langer voor wilde vluchten.

Ze weet hoe het voor haar werkt. Als het eng is, gaat ze naar binnen en naar beneden. Voelt, ziet en hoort zij haar angst en alles wat daar onder zit. Haar guts, haar eigen bron. Ze voelt haar grenzen, is ontvankelijk en aanwezig. Van daaruit kan ze in actie komen. Iedereen mag het zien. Ze mag ook om hulp vragen. Ze hoeft het niet meer alleen te doen. Dat heeft ze allemaal geleerd. Niet bang van zichzelf en niet van de buitenwereld.

Het masker, de mist, is niet meer nodig. Ook niet als backup.
Het is tijd om haar licht onverdund en zichtbaar laten schijnen.
Niet groter, niet kleiner, gewoon zoals het is.
Die vrouw?
Dat ben ik.