Simply Bee. Die naam draagt mijn onderneming niet per toeval. Het is mijn levensles. Om hier simpelweg te zijn. In een staat van simpelweg zijn is er weinig controle of moeten, zodat de magie van het leven ruim baan heeft zich naar vol potentieel te ontvouwen. En te manifesteren. Ik heb heel veel stappen hierin gezet en ben nog altijd op ontdekkingstocht. Deze darkness retreat is een van die stappen. Wel een stap naar diepe lagen van mijn ziel.

Met de bezielde, magische, speelse en liefdevolle begeleiding van Tao trainers Inge Maassen en Barry Spendlove en innerlijk verzorging door Sonja Zonneveld, the best kitchen chef ever. Een diepe dankbare buiging voor deze mensen en hun onpeilbare kennis en liefde voor hun vak en liefde voor alles.

Je kunt op internet van alles vinden over het nut en het effect van Darkness Retreats. Ik had een sterk verlangen om dit te doen en wist van tevoren niet waarom. Ik wist wel dat 1 tot 3 dagen voor mij niet genoeg zou zijn. Ik wilde minstens een week, om diep met mijn lichaam en geest in het donker te kunnen zakken.

Een soort van Dating in the dark… Een ultieme date met mijzelf, wel te verstaan.

De aankomst

De grote boerderij blijkt bij aankomst al volledig geblindeerd. Verse lucht wordt van onder het huis naar boven gebracht via een ventilatiesysteem. Er komen tijdens de retreat in totaal twaalf mensen in het huis, waaronder ook de twee bewoners en twee trainers. De kokkin verblijft tijdens de retreat in een apart gedeelte, naast het huis.

Als ik binnenkom, is er kaarslicht in het huis. Ik voel mij ongemakkelijk en gespannen, het voelt alsof ik regelrecht mijn graftombe inloop. De ontvangst is warm en liefdevol en ik krijg een plek aangewezen en het advies om alvast te oefenen met de weg vinden op de tast. Straks zal alles in het op de tast gebeuren. Douchen, slapen, mediteren, trap op en af, poepen en plassen en billen afvegen en eten. Alles op de tast. En voornamelijk in stilte, dicht bij jezelf. Ik vraag me af waar ik aan begonnen ben. Een week lang lijkt opeens eeuwig.

De eerste ceremonies zijn bedoeld om ons voor te bereiden op het donker. Chi Gong oefeningen, een persoonlijke ceremonie met de natuur, een meditatie en het verbranden van wat we vrij willen laten.

Ik merk dat ik op de automatische piloot ga, ik wist niet dat ik dit echt spannend zou vinden. Het is opeens best een ding. Binnen blazen we, na elke uitgesproken intentie een kaars uit. De laatste kaars doen we met zijn allen.

En dan is het zwart

En stil.

Ogen open en ogen dicht: maakt niet uit. Even zwart.

Het is inmiddels laat en ik vind in 1 keer mijn bed. Ik ga slapen en de volgende dag ervaar ik als pittig. Ik weet niet wat te doen. Ik weet niet wanneer we bij elkaar komen voor meditatie, voor eten. Alleen dat ik een klankschaal zal horen wanneer het zover is. Zal ik gaan douchen of niet. Of maar even wachten. Ga ik me haasten, of juist onthaasten. Mijn eigen ding alvast ontdekken of kijken wat er gebeurt. Het maakt niet uit waar ik sta of zit of lig; alles even zwart. Ik voel frustratie en wil controle. Mijn gedachten hebben de vrije loop, wat een drukte is het eigenlijk in mijn hoofd. Er is geen afleiding, ik kan alleen naar binnen keren. Dus besluit ik in een luie stoel plaats te nemen en in het niets te staren. Er is iemand in het huis die snel loopt, pijnlijk hard met haar hoofd tegen muren aanloopt en aangeeft dat haar innerlijk kompas niet werkt. Ik word nieuwsgierig en besluit tegelijk dat ik me er niet mee moet bemoeien, anders zou ze wel naast me zitten. Wat enkele seconden later ook gebeurt, ze komt naast me zitten. In dat enorme huis met twaalf mensen… Ik herken haar aan haar ademhaling. Omdat ik deze gebeurtenis zo frappant vind, praat ik toch even kort met haar en we trekken beiden onze les uit dit gesprek. Haar penetrerende aanwezigheid die week, de moeite die zij lijkt te hebben om het leven in overgave te ontvangen en fysiek haar lessen aangereikt krijgt, spiegelen mijn eigen uitdagingen en lessen. In gewoon Nederlands: ik vond haar rete irritant en was haar tegelijk innig dankbaar. Mede door haar, richtte ik mijn zintuigen steeds weer en steeds dieper naar binnen.

Die eerste dag was dus wel heel erg wennen voor mij. Wanneer ik in een luie stoel zit te staren, roep ik vanuit mijn ziel de hulp in van een van mijn dierbare vriendinnen. Zij is iemand die de weg goed kent in donkere lagen van de ziel en we hadden afgesproken dat ik een beroep op haar mocht doen. En even terzijde dit: met haar waren nog vele andere dierbare vrienden en familie met mij. Vrienden die me in de nacht in hun dromen opzochten, of overdag in hun hart of gedachten hielden, een kaarsje voor mij brandden of in meditatie op bezoek kwamen. Ik voel mij hier zeer bevoorrecht in, ik heb mijn dierbaren allemaal gevoeld en voel mij hier enorm dankbaar voor.

Terug naar de stoel… de vriendin verschijnt meteen en geeft me een tip: diep en rustig ademen. Dan verandert ze in een wormgat – een doorgang. Geen flauw benul waar ik terecht ben gekomen, ik zit ergens tussen de sterren en tegelijk in mijn eigen lichaam op de stoel. In ieder geval voel ik mij rustig worden van binnen en vanaf dat moment wordt het gemakkelijker en zachter.

Licht in het donker

Er is veel te zien in het donker. De hele week zie ik namelijk overal wormgaten, zwarte gaten, de kosmos, de katten die normaal gesproken in dat huis wonen, dieren en andere wezens, repeterende en kaleidoscopische vormen, natuurlandschappen, overhangende obstakels (waar ik gek genoeg soms voor bukte), een glimp van het energielichaam van een deelnemer en op het laatst flikkerende lichten. Als ik me daardoor onderweg door het huis laat afleiden, of als ik niet bewust aanwezig ben (in gedachten in de toekomst of verleden), raak ik direct de weg kwijt en snap ik niets van waar ik ben. Alles is dan een raadsel. Dus dat is een mooie oefening om bewust aanwezig te zijn en voor het dromen een stoel of een bed op te zoeken.

En het eten. Het is werkelijk orgastisch om te eten. Mijn zintuigen staan op scherp en de kok weet mij elke dag te ontroeren met haar afgestemde maaltijden. Ze kookt veganistisch biologisch en laat zich leiden door haar intuitie. De tranen rollen af en toe over mijn wangen van zintuiglijk genot en ik verhef haar in stilte tot mijn persoonlijke heldin en sluit haar in mijn hart. Elke dag vouw ik hartjes van mijn zilverpapier voor haar. Geen idee of het op een hart lijkt natuurlijk, maakt mij ook niets uit. Het is een feest om te ontdekken wat voor verrassingen ik vind op mijn borden. Ik eet de hele week alles met mijn vingers.

Ontdekkingen

Gaandeweg ontdek ik dat ik steeds stiller wordt van binnen en steeds zachter wordt naar mijzelf. Mijn lichaam is de eerste dagen aan het ontgiften door het gezonde eten, de dagelijkse taoistische oefeningen en het donker. Tijdens de meditaties ervaar ik een sterke verbinding met de elementen binnen en buiten mij. Luisteren naar Barry is dan ook een feest; zijn Wales’ accent en mooie stem klinkt als een rijk gedicht waar mijn lichaam en geest zich mee voedt. Ook Inge neemt ons mee op magische reizen en ik weet soms gewoon niet waar ik het heb van geluk. Er zijn ook gevoelens van onweten, frustratie en verdriet. Ze zijn er in het NU, en dan is er weer iets anders, in het volgende moment. Er zit weinig lading of oordeel op in het donker, ervaar ik. Ik vergeef mijzelf op diep niveau voor pijnen die ik bij mijzelf en anderen heb veroorzaakt. Soms lig ik een tijdje te trillen, omdat mijn lichaam iets loslaat. Ik laat het gebeuren. Ik krijg ingevingen en plannen die op zich niet zo groots zijn, maar heel groots voelen en waar ik blij van word. Ik schrijf ze op en ben benieuwd of ik het later terug kan lezen. Ik realiseer me hoe rijk ik ben en ook hoe eng ik het vind om voor mijn persoonlijke behoeften op te komen. Zo snak ik later in de week naar een massage, maar vind het enorm spannend om dat te vragen, omdat ik ervan uitga dat iedereen daar voor zichzelf is. Ik doe het wel, voor de meditatie, met het gevoel dat alleen al het uitspreken van deze behoefte bevredigend is. Nog voor mijn vraag goed en wel bibberend uit mijn mond is gekomen, krijg ik vier gulle aanbiedingen van deelnemers en begint de persoon naast mij spontaan mijn rug te masseren. Het blijkt dat bijna alle deelnemers gepassioneerde lichaamswerkers zijn in het dagelijks leven. Ik heb mij vervolgens vier keer laten masseren en heb zelf ook gemasseerd. Wat een verrijking van mijn ervaring om dat in het donker te ontvangen en te delen.

Ik merk dat ik het erg fijn vind om zo dicht bij mezelf te zijn. Wanneer alles wat ik doe en ervaar zo goed voelt voor mijzelf, ontvouwt alles zich in afstemming met mijzelf en mijn omgeving. Niets egoistisch aan, iedereen blij. Af en toe wissel ik gedachten uit met iemand en dan voel ik mijn hoofd vollopen. Wat is het dan lekker om weer stil te zijn, gewoon zijn. Samen en alleen. Ik krijg zelfs enorme lol met mijzelf en schiet soms hardop in de lach. Tijdens de meditaties ben ik langzaam veranderd in een energetische draak en heb ik met veel details een energetische penis gekregen. Ik ben er zo verguld mee dat ik er energetisch mee over de gangen loop te zwaffelen en helikopteren en magische reizen maak als draak.

Mijn kamergenoot en ik kunnen het erg goed vinden met elkaar. In stilte, in kinderlijke vreugde en onschuld, tijdens een massage, het uitwisselen van kwetsbaarheden en het samen zingen van het lied van de Fabeltjeskrant.

Terug naar het licht

Enfin, ik wil nog wel langer in het donker. Het voelt fijn en intens. Ik zie en voel mijn eigen licht en kern en ben dikke vrienden met mijzelf. Voel een versterkte verbinding met natuur en bovennatuur in en om mij heen. Heb het belang en genot van het NU en het bewegen vanuit mijn eigen kern ervaren. Ik heb doorvoelde voornemens en ik vind het fijn om mij zorgvuldig en bewust voort te bewegen. En ik voel ook dat ik het veilig vind in het donker; baarmoederlijk, onzichtbaar en doods.

Doe mij nog maar een week… Wil ik er wel zijn dan? Soms wil ik elders zijn, maar mijn verlangen om hier simpelweg te zijn met alles wat ik heb, is groter. Het vermogen om te reizen naar andere dimensies kan ik ook hier inzetten, ten behoeve van mijzelf en mijn omgeving. In mijn lijf, met mijn lijf en in mijn leven. Ik wil. Ik doe het. Ik doe mee, door simpelweg te zijn met alles wat ik heb en ben. En ik voel me tegelijk verlegen om weer in het licht te komen en weer zichtbaar te zijn.

De laatste dag bouwen we het licht met elkaar weer langzaam op. Kaars voor kaars en dan het buitenlicht. Wat is het  overweldigend, ik voel mij als een pasgeboren baby. De natuur is magisch; alles vibreert en de kleuren, geuren en geluiden voelen intens. Dit blijft nog een paar dagen. Ben blij om mijn naasten weer lijfelijk te ontmoeten. Ik heb de eerste dagen nog de neiging om mij terug te trekken, te cocoonen en het duurt even lang totdat ik daadwerkelijk terugkeer in het licht, mijn ruimte weer inneem. En de woorden vind voor dit avontuur.

Net terug in het licht: